و از همه بیشتر گلایه دارم از آن فامیل دور سعید .
شب اول زندگی مشترک بر سر مسائلی ناموسی و شخصی و خصوصی و مواردی که قادر به گفتنش نیستم ولی نه مقصر من بودم و نه سعید ، بینمان جر و بحثی شد . نیمه های شب بود . و من همش به این فکر میکردم که حق با مادربزرگم بود .
ای کاش به سعید حقیقت را گفته بودم . ولی من میترسیدم . چون آن وقت هرگز با من ازدواج نمی‌کرد. احمق بودم که نگفتم . احمق بودم که تصور کردم بعد از آگاهی از وضعیت جنسی من باز هم با من زندگی خواهد کرد . من شاکی ام و گلایه دارم. اول از سعید که چرا مسائل ناموسی را برای بستگانش نقل کرد . دوم از دست آن شخص بظاهر فامیل که از بستگان دور سعید می‌شود او روزنامه نگار است . ولی بنظرم هیچ هم لایق چنین عنوانی نیست. او یک فرد بی معرفت و بی خرد است. چرا آن ماجرای فوق العاده شخصی و برآمده از شخصی ترین لحظات یک زوج و ناموسی ترین مباحث گزارشی خلق و در قسمت حوادث در هفته نامه استانی و ستون وسط با فونت بزرگ تیتر و شرح ماجرا داده . او بعنوان یک فرد فعال در حوزه ی روزنامه نگاری و مطبوعات پایبند چه مرام مسلکی است و زیر نظر کدام قوانین شرعی ، عرفی ، اخلاقی و وجدانی فعالیت می‌کند که حاضر شده برای فروش بیشتر و یا پیشرفت کاری و جلب توجه چنین مطلب رسوا کننده ای را منتشر نماید . آیا فکر آبروی مرا نکرد . وی در پاسخ حتما مدعی می‌شود که چون اسم و مشخصات مرا ننوشته پس کارش ایراد ندارد . ولی اینگونه نیست . او خودش از بستگان سعید بوده و خب حتی اقوام نیز از ریز ماجرا آگاه نبودند. اما اکنون حتی نمی توانم سر راست کنم در بین شان . اقوام نیز تا این حدود می‌دانستند که شب نخست زندگی مشترکمان به مشکل برخورده و سبب قهر شوهرم و ترک منزل از جانب وی شده، و خب رور بعد نیز توافقی اقدام به جدایی گرفتیم . و بعد از سپری شدن مراحل اداری و کاِغذ بازی ها از یکدیگر رسما جدا شدیم . همین و بس . . ولی شخص روزنامه نگار که از بستگان درجه دوم و بلکه سوم سعید میباشد در مطلب خود بگونه ای تداعی کرد که شوهرم از ترس پا به فرار گذاشته . نمیدانم او چه تصوری نسبت به بحث ساده و اختلاف نظر بیت من و شوهرم در آن شب داشته که چنین تیتر پست و دور از معرفت و بی ادبانه ای را نوشته و منتشر نموده . مگر هویت جنسی افراد دست آویز و یا سوژه ای مناسب برای خودنمایی بواسطه ی تمسخر کردنشان است که تلاش کرده با سیاه‌نمایی و اغراق و افزودن پیاز داغ و آب و تاب دادن ماجرا سبب آوردن لبخند بر لب مخاطب شود .!. مگر مشکل و گره ی کور زندگی مشترک هم وطن کاربرد جوک و لطیفه را دارد که بخواهد با آن سبب خنداندن خوانندگان شود . یعنی چه که نوشته است : داماد از هجله گریخت .
بحث و دعوای یک زوج که حتی یک شب هم از آغاز زندگی مشترکشان نگذشته چیز جدیدی نیست . دعوا و یا بحث و اختلاف نظر جزئی از نمک زندگی است . خب ما زندگی را شروع نکرده سعی کردیم شور کنیم و نمکش را اضافه کردیم . مگر تاکنون ندیده اید کسی پیش از خوردن اولین لقمه از غذا بی دلیل به آن نمک بیافزاید !.... خب این هم مانند همان است . من ناراحتم . من از تصور تیتر و مطلب موجود در آن هفته نامه آزرده میشوم . آین حادثه در سال گذشته رخ داد ولی با تاخیر زیادی تازگی به محیط مجازی راه یافت و حتی آنرا در وایرال های محیط مجازی یافتم . من که از انتشار آن مطلب در یک هفته نامه استانی با تیراژ محدود آزرده شده بودم و یکسال تمام زندگی ام تیره و تار شده است حال چه باید بکنم ؟ اکنون که نیمی از افراد هم وطن آنرا خوانده اند . آنرا شنیده اند . آنرا دست به دست اشتراک گذاشته اند . زندگی ام تیره و تار است . گاه از فرط فشار روحی و روانی مانند دیوانه ای افسرده درون خلوت تنهایی ام با خودم حرف میزنم . واژه های هم وزن را بی دلیل به خط میکشم و بی هدف به زبان می‌آورم. حتی مادربزرگم با وجود ضعف شنوایی اش نیز چندین مرتبه به من گفته ؛
تارا با خودت حرف میزنی دختر ؟ داری کم کم خول میشی. از بس چپیدی کنج اتاق و خودت رو از عالم و آدم پنهون کردی که کم کم زده به سرت . چقدر بهت گفتم که باید شرایطت رو به دوماد بگی . چقدر بهت پافشاری کردم که یه چیزی بگو . یه حرفی بزن . تا دهن مزه اش رو بفهمی . ولی به خرجت نرفت که نرفت . لابد میترسیدی که پا پس بکشه . خب به درک . بهتر از اینی بود که بعد شب عروسی باخبر بشه . بهتر از این بود که اسم یه غریبه بیاد توی شناسنامه ات و فرداش هم خطبه ی طلاق خونده بشه . چقدر بهت گفتم این کلاس های تزئین خانواده که شرکت میکنی بهشون بگو . در میون بزار . بلکه راهنمایی کنن بهت .
وسط حرفش میشوم و در اوج بی حوصلگی ار مادربزرگ میپرسم : چی ؟ چی؟ یه بار دیگه تکرار کن . گفتی کلاس های چی؟
مادربزرگ هم درحالیکه شیشه ی عینک خودش را با دنباله ی چادر نماز سفیدش پاک می‌کند می‌گوید:
کلاس های تزئین خانواده . همون که قبل عروسی زورکی بود و باید می‌رفتید. همونی که موقع آزمایش خون و اینجور چیزا اجباری بود و تو هم نگران بودی و میخواستی بجای خودت دختر همسایه رو روانه کنی . همون دیگه .
پوزخندی ماسیده می‌شود به لبان خشک و ترک خورده ام و می‌گویم: الهی قربون اون گیس سفید مث برفت برم عزیز جون ، اسمش تزئین خانواده نبود که . اسمش تنظیم خانواده بود .
خب من از وجود صفحه خاطراسا در همبودگاه توسط دوست که همسایه مان است آگاه شدم . بلد نیستم خوشگل بنویسم . همین ها هم من ننوشتم . بلکه هامی دوستم نوشت . یعنی من گفتم و او نوشت . نه!.... راستش خودم نوشتم. ولی اون تغییر داد و ویرایشش کرد . بعدش هم باز شک داشت که بتوان چنین مطلبی را در این محیط و صفحه اشتراک گذاشت . چون مدیر صفحه ذکر کرده که با رعایت شئونات و فرهنگ اصیل ایرانی باید فعالیت کرد . و خب من شک داشتم که صحبت از مشکلات یک فرد ترنس جزئی از شئونات و فرهنگ اصیل ایرانی محسوب می‌شود یا نه اکنون نیز شک دارم این همه زحمت و نوشتن و ویرایش ثمری داشته باشد . چون احتمالا توسط مدیر صفحه حذف می‌شود. من ناراحت بودم هستم . حتی به خودکشی نیز فکر کرده ام . ولی در توضیحات صفحه خاطراسا یکی نوشته که اگر حرفهای آزار دهنده و خاطرات و موارد منفی رو بازگو کنیم می‌توانیم ازشون گذار کنیم . که هامی میگه منظور از کلمه ی گذار همون گذر کردن هست . من سیاه ترین شب زندگیم دیشب بود . چون توی گوگل و قسمت داستان ها دیدم اون مطلب رو از ستون هفته نامه در هشت ماه پیش کسی برداشته و در گوگل بازنشر کرده . و از شانس بد و شاید فرهنگ خاص مون اون مطلب وایرال هم شده . البته معنی وایرال رو نمیدونم . اما چون هامی میگه پس منم قبول میکنم و مینویسم . معنیش میشه پر بیننده . اول خیال کردم یکی از قصد اون رو در صفحه اول گوگل من فرستاده . ولی هامی میگه نه . بلکه پربیننده بوده اومده توی صفحه اول . خب هامی میگه که از مشاور روانکاو مدرسه شون توی واتس آپ شرایط منو سوال کرده و اون هم توصیه کرده که من باید در آن جی او و یا انجمن های مرتبط شرکت کنم . که خب اینجا بوکان هست . بوکان از اینجور چیزا که خانم معلمش میگه نداره . بلکه ما کُرد هستیم . جامعه ای بسته . و متعصب . از طرفی هم مگه من خول شدم برم با پای خودم توی یه جلسه ای که همه همدیگه رو ظاهر و باطن میبینن و می‌شناسن و چنین مسائل شخصی و خصوصی ای رو بازگو کنم . ترجیه میدم بمیرم ولی چنین حماقتی نکنم . تمام دلخوشی و رابطه ام با دنیای بیرون از این چهار دیواری به دختر همسایه یعنی هامی و گوشی موبایلم ختم میشه . هامی خیلی کوچیکه . . هنوز دیفلوم نگرفته . منم ندارم . ولی من خیلی خیلی بزرگترم ازش. خانواده اش میدونن شرایط جنسیتی منو . ولی باز هم اجازه میدن تا بیاد پیشم و با من هم خیلی مهربون هستن . پدرش و داداشش و مادرش تنها کسایی هستن که توی دنیا دارم . بهمراه عزیز جونم . از همین جا ازشون تشکر میکنم . اشک میاد چشمام وقتی که به غیرت و تعصب و حمایت اونها نسبت به خودم فکر میکنم . هیچ دلیلی نداره که بهم محبت کنن . چون هیچ منفعتی براشون ندارم . ولی خب خدا رو شکر توی زندگیم یه همسایه انسان و اهل انسانیت نصیبم شد . از دست سعید خشمگین. و نفرت دارم . دلم میخواد هرگز نمیدیدمش توی زندگی . تمام شوق رو از زندگیم ربود من رو مثل پوست پیاز شکوند و خورد کرد . میتونست آروم و بی اینکه ابرو ریزی کنه چنین جدایی و طلاقی رو پیش ببره . دادگاه و قانون هم سر اون بود هيچ گونه حق و حقوقی و مهریه ای به من تعلق نگرفت. درحالیکه اون درخواست طلاق داد . حتی دادگاه کلی هم بر علیه من بود . چون حق داشتن . من میبایست زودتر میگفتم . حتی کلی دردسر های دیگر هم دامن کسایی رو گرفت که برگه ی آزمایش خون قبل از عقدمون رو صادر کرده بودن . و حتی پدر هامی که بعنوان شاهد و مطلع روز عقد حاضر بود . من بهداشت روح و روان رو نمیدونم چی رو میگه . ولی احساس میکنم حالا که با شماها حرف زدم . و خودم دارم میگم که آره مطلب درون اینترنت راجع به منه بخت برگشته ست . احساس بهتری دارم . حالا دیکه برام کمتر درد داره که همه از خوندن تیتر مطلب اصلی در هفته نامه و اینترنت خندیده باشند برام . هامی میگفت نباید کسی بفهمه که من چنین مطلبی رو دارم میفرستم توی اینترنت . چون وگرنه پدرش اینها به تعبیر بی آبرویی و بدکارگی فرض میکنن . خب آخه من نه اسم خودم رو گفتم . نه اسم درست هامی رو . نه حتی اسم شهرمون رو صحیح گفتم . هیچ کدوم . حتی از شرایط حقیقی و سن خودم تا به رنگ موی عزیز جون خدابیامرزم رو تغییر دادم تا کسی شک نکنه . پس جای نگرانی نیست . فقط یادم باشه تعداد خواهرای هانیه رو حذف کنم . بهتره. خب اون مطلب هم براتون کامل و دست نخورده میزارم زیر همین متن. مرسی که قضاوت نمی‌کنید. مرسی که ملامت و یا سرزنش نمی‌کنید. مرسی که وقت گذاشتید تا چرت پرت های یه دختر افسرده رو گوش کنید . ولی اینها درد های بزرگ توی دنیای کوچیک من هستن . مرسی که مسخره نمی‌کنید و نمی‌خندید . هرچند اگر هم بخندید من ناراحت نمیشم . یعنی اگر هم بشم ولی باز مهم نیست . چون خیلی وقته از دنیا و آدماش هیچ توقعی ندارم . توی کوچه هم اگر صدای خنده ی یه رهگذر بیاد من تصور میکنم داره به من میخنده . هامی همیشه اصرار داره که من بدبین هستم . شکاک و تارک دنیا شدم . میدونم دلش میخاد به من کمک کنه . ولی کاری از دستش بر نمیاد . من واسه آینده هیچ نقشه و امیدی ندارم . امیدوارم بعد گذاشتن این مطلب توی اینترنت اوضاعم بدتر نشه . و اینکه دروغ نگفته باشه و اشتباه نکرده باشه راجع به اینکه این مطلب هیچ ربطی به آیدی اینستاگرامم نداره . وگرنه خیلی ناراحت میشم . و حسابی داغون . شما اگه خوندید اینا رو یه وقت فحش ندید یا بد و بیراه نگید . خب منم انسانم . هیچ افتخار نمیکنم به خودم . و بی ادعام . دیدم بعضی ها توی اینستاگرام یا دایرکت می‌آیند و چیزهایی بدی میگن و خیلی ناراحت میشم. حتی احساس میکنم اگر کسی عکس پروفایلش لبخند به لب داره لابد داره به من میخنده . دست خودم نیست . من دیکه به درد زندگی رو این دنيا و آدماش نمیخورم . خیلی وقته ننوشته بودم چیزی. کلمات هم داشت آروم آروم از یاد و خاطرم میرفت. به این دارم امید واری که کسی بیاد و بگه زیر نوشته هام که ایراد نداره و بگه که منو سرزنش نمیکنه . بگه که من حق دارم که از دست سعید ناراحت باشم . بگه که سعید کار خطایی کرده بگه که اون فامیل شان کار غیر تخصصی و دور از حرفه ای انجام داده . بگه که از دیدن مطلب اصلی که وایرال پربیننده شده به خنده نیفتاده بگه که زندگی ادامه داره . همین . این روزها با بی ارزش ترین اتفاقات به سر شوق اومده و لحظاتی ته دلم نور امید میتابه . ولی از دیدن یه مطلب ناگوار چنان خورد میشم و استرس دارم که حالم بد میشه . من حتی اسم چند تا از هم کلاس و هم مدرسه ای های دوران ابتدایی را داخل اون نماد ذره بین توی اینستال ام جستجو زدم و پیدا کردم . ولی چون اسمم داخل اینستاگرام هست اونها گیج شدن . خیال کردن که من خواهر اون هم کلاسی قدیمشون هستم چون توی عکس ها لباس زنانه تن دارم . یکیشون پرسید که حال داداشتون خوبه؟ باهاش هم مدرسه ای بودم و هم کلاسی . چرا هیچ عکسی ازش نیست ولی اینستاگرام به اسم اون هست . نکنه اتفاقی براش افتاده ؟
من جواب ندادم هیچ وقت . چون نمیتونستم بگم که من خودم بودم که تا مقطع چهارم دبستان مدرسه پسرانه میرفتم و هم کلاسی شان بودم . من حتی بعدش دیگه .... ولش کنید نگم بهتره. آبروی خودم میره . من هرچیزی بلد نباشم یا فارسی نباشه را از دوستم میپرسم . اون توانایی داره و سواد کلمات خارجی رو عالیه . باید برم و کمی تنها باشم . و شاید بازم در بعدا بخوام چیزی بگم تا هامی بنویسه و بزاره اینترنت . خیلی نگرانم . شک زده به دلم . دروغ چرا . میترسم . چون اگه ببینم یکی بهم حرف بدی زده خورد میشم .
___♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧___
تیتر مطلب
عروس دو جنسه داماد را غافلگیر کرد. داماد از هجله گریخت....
من یک فرد با مشخصات متفاوت جنسیتی نسبت به عامه زنان و مردان هستم . روح زنانه ای که داخل جسم مردانه ام جا گرفته بود تا به سن بلوغ سبب وجود آمدن دوگانگی در جسمم شد . و ظاهر چهره و حتی فیزیک بالا تنه ام با روحم تناسب دارد و کاملا مونث است . ولی خب از لحاظ اندام خصوصی و لحاظ جنسیتی متفاوت .
اما قبل از این که جنسیت ام مرد باشد یا زن، انسانم! انسانی که هویت گم شده خویش را می جوید. کاش به جای تحقیر، تمسخر و قضاوت های نابه جا کمی صبر کنید .
این جملات بخشی از اظهارات جوان ۲۹ ساله ای است که با دلی پر درد اما قلبی مالامال از امیدواری و عشق به زندگی پا به دایره نظارت اجتماعی بوکان گذاشته است. او در شرح مشکلش به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری گفت : از همان دوران کودکی با دیگر همسن و سالانم متفاوت بودم.
من از نظر دیگران و بخاطر فیزیک کودکی ام یک پسر فرض میشدم . ولی هیچ هم اینگونه نبود . گویی اشتباهی رخ داده باشد و روح روان و ذهن زنانه ای در کالبد مردانه جای گرفته باشد . ولی این وسط تنها تا دوره کودکی مشخصات پسرانه از دیدگاه جنسیتی داشتم و در سن بلوغ نیز حتی از لحاظ رشد اندام بالاتنه ، کاملا به یک فرد مونث مشابه شدم . و تمام کمال یک دختر بودم که اندام خصوصی ناهماهنگی با باقی تن و روحش داشت . . در کودکی بیشتر اوقات که به مغازه اسباب بازی فروشی می رفتیم، من سمت عروسک ها میرفتم . خیلی وقت ها مادربزرگم عروسک را از دستم می گرفت و می گفت:« پسرجون عروسک واسه پسرها نیست .واسه دخترهاست . تو پسری . اسباب بازی دیگری را انتخاب کن. مثلا شمشیر و یا تفنگ و یا ماشین پلیس .
ولی به او میگفتم که ؛
عزیز جون ببین این عروسک های موطلایی چقدرزیبا هستند.»
مادربزرگم ولی به اجبار برایم شمشیر می خرید اما من چشمم به دنبال همان عروسک بود !
وقتی وارد مدرسه شدم، مشکلاتم بیشتر شد و نمی توانستم با همسن و سالانم ارتباط درستی برقرار کنم . دوستان زیادی نداشتم ،گاهی با پسران مدرسه درگیر می شدم و آن ها مرا کتک می‌زدند. و یا مسخره می‌گردند. گریه میکردم و میخواستم که هرگز مدرسه نروم . ولی همگی مرا مرا شماتت می کردند.
میان اقوام و همسایگان هم بیشتر با دخترها همبازی می شدم و ترجیح می دادم با دخترها عروسک بازی کنم تا با پسرها فوتبال. .
ولی خب بخاطر ظرافت در رفتارم خیلی وقت ها مورد تمسخر اطرافیانم قرار می گرفتم. واقعا نمی دانستم که آن ها چرا مسخره ام می کنند چون من فقط می خواستم که خودم باشم و آن ها متاسفانه این مسئله را درک نمی کردند. به سن بلوغ که رسیدم ،مشکلاتم بیشتر شد. از همان کلاس چهارم دبستان انقدر تفاوت ظاهری بین من و دیگران ایجاد شد که مرا ثبت نام نکردند .
همه از من توقع داشتندکه پسری نوجوان باشم با همان روحیات و احساسات خشن . ولی من عاشق خیاطی و آشپزی بودم اما بعد از خروج از مدرسه مادربزرگم مرا به میکانیکی سر گذر برد و آنجا کارگری کردم . عاقبت نیز بعد از یک هفته اوستا مجید به مادربزرگم گفت که این بچه بدرد اینجا نمیخوره . خیلی ضعیف و ظریفه . مثل دخترهاست . هیچ رفتار مردانه ای درونش دیده نمیشه .
اولین باری که ناخن هایم را لاک زدم چنان کتکی از مادربزرگم خوردم که هنوز یادم مانده . تمام انگشتانم کبود بودند .
او تصور می کردند که من منحرف شده ام و باید ادبم کنند. من نیزچاره ای نداشتم جزاین که در لاک تنهایی های خود فرو بروم. آخر گناه من چه بود؟ چرا کسی من را درک نمی کرد؟ به مرور با رشد جسمانی اندامم در بالاتنه به سمت و سوی مشخصات زنانه سوق پیدا کرد . اوایل بی نهایت خجالت میکشیدم . بی نهایت تلاش در پنهان کردن رشد های جسمانی ام در بالاتنه ام داشتم . و خب چه بگویم . دوران تلخی بود . همه یا به من می خندیدند و مسخره ام می کردند یا ناسزا می گفتند و سرزنشم می کردند .. ...... ...
♧♧♧♧♧
همین قدر از مطلب اون هفته نامه کافیه . باقی سبب آزردگی مجدد من میشه .
البته کمی از مطلب مشابه کمک گرفتم و با توجه به شرایط حقیقی خودم تغییرش دادم . عالی در اومد . انگار واقعا شرح حال منه .
من دیدم که شخصی دچار اختلال و کاملا بلعکس من هست . و او مطلبی دارد و او اهل مشهد است . کمی از درد دل هایش را برداشته و وارونه کردم و دقیق شد شرح حال خودم از کودکی .
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
آخرین حرفم. و بعدش خداحافظ شوما . چه کردستان ایران . چه عراق . چه بلوچ چه لر چه مازنی چه ترک چه فارس چه گیلک چه اراکی چه سیستانی چه بلوچی چه کرمانجی چه آذری چه تات چه تالش چه ساروی چه سمنانی و یزدی و اردکانی چه بندری چه بوشهری چه بحرین و کیش و قشم و غیره همه تون رو دوست دارم . ولی رنجیدم . میترسم همش . نگرانم . استرس دارم و ناامیدم . همین هم سبب شد بیام و توی صفحه خاطراسا چیزی بنویسم . همین .
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
پینویس ؛
یکبار شخصی که کمی از ماجرایم خبر داشت با آنکه خودش هیچ شباهتی از لحاظ مشخصات جنسیتی با من نداشت از سر انسانیت و یا محبت به من گفت؛
تو تنها نیستی.
نمیدانم چرا چنین گفت . درحالیکه خودش یک زن خانه دار و صاحب سه فرزند بود و او یک زن کامل و مادر خوب برای فرزندانش است. ولی به من گفت: تو تنها نیستی .
آنقدر حالم را خوب کرد . که اشک می‌ریختم در خلوت خودم از خوشحالی . حتی اکنون نیز نمیتوانم از یادآوریش اشک شوق نریزم . نمیدانم چرا آن چیز و حرف را گفت . ولی به دل من می‌نشست حرفش. برای یک لحظه احساس کردم که تنها نیستم.
ولی فقط یه لحظه ی زودگذر بود و بس .
من تنهام ؟ اگر از لحاظ انسانیت فرض کنیم چی ؟ من تنهام ؟ به دور از جنسیت . و فارغ از مشخصات جنسیتی چی ؟ من تنهام ؟ ؟ ؟ ؟ ؟ ؟ .....
